نخواهی دانست ، نخواهی دانست که چرایی من چگونه در انزوا می گذاردم.رجعتی داری به آن حلقه ی سیاه که سوی چشمانم را همواره آبی می کند.

نخواهی فهمید ، نخواهی فهمید که زیرکم من در مکاشفه ای همواره که انتهای آن مسلما مرگی نیست.

نخواهی چشید ، نخواهی چشید مزه ی آن خوشبختی که به دنبال من است و من از آن گریزان.

نخواهی دید ، نخواهی دید سیلی پر انحنای آینه را بر چشمانم که آن را چند وقتی می شود تصاحب کرده در سکوت.

نخواهی دانست ، شاید هرگز،  که من خود میان دو گرسنگی اندیشه ای جز سیر کردن ندارم.