وقتی نوری تابید از آن دور بر مفهومی پنهان شده شوکی که خیلی تلخ بود خیلی بزرگ بود ذهن را ویران کرد...نه...تا لبه ی سرد ویرانی رفت...

ویران بود...

خیرگی بود برای ما...برای من...

چه نازک بود سیال احساس...چه پر رنگ بود جریان رفتن...

در این میان عده ای نادان در پی اثبات خویش بودند...

گیر می دادند که بیا...می خواهیم ناسزا بارت کنیم...

وه که چه احمقید...

وه که چه دورید از هویت احساس درک شدن...

هنوز می مانم...بر خویش...بر تداوم بوسیدن ادراک...

عطر را خوب می شناسم...می بینم...

جعدت را حل کرده ام در یک لیوان چای...با تو...

اشک را می بینم در اعماق دیده که بی تابی می کند...

منتشر می شوم در وجود...

وجود مطلق با تو بودن...با خود بودن...